Vandaag op onze kalender een stukje tekst van, hoe toevallig een van mijn muzikale helden uit mijn jeugd, Frank Boeijen uit ‘Zeg me dat het niet zo is’; Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant, Een tafel voor twee Ik heb gebeld, ze weten er al van En we drinken totdat de zon opkomt En we vergeten De oneerlijkheid van het lot Zeg me dat het niet zo…. Maar het is dus wel zo. We kunnen niet naar ons lievelingsrestaurant. We kunnen niet naar ons favoriete café en we kunnen niet naar de kookstudio voor een heerlijke avond samen koken, eten en lachen. Voor de tweede keer hebben we onze deuren moeten sluiten. Voor hoe lang is nog maar de vraag. Er lijkt hierover veel onduidelijkheid te bestaan, gaat het om 4 weken met een evaluatie na 2 weken om te bekijken of de maatregelen versoepelt kunnen worden. Of gaat het veel langer duren. Net als tijdens de eerste sluiting geen perspectief. Wat in eerste leek op een periode van 3 weken werd uiteindelijk ruim 3 maanden. Gezien de huidige ontwikkelingen vrees ik dat het weer zo lang gaat duren. Is dit dan de oneerlijkheid van het lot, zoals Frank Boeijen zingt. Tijdens de eerste lock down was ik afwisselen boos, teleurgesteld en vooral onzeker over hoe verder. Ik schreef toen dat ik behoefte had aan een stip aan de horizon. Die kwam er niet of werd steeds verplaatst. Ook nu is er de behoefte aan een stip aan de horizon. Maar wie gaat die stip zetten. waarschijnlijk niemand. Er is geen draaiboek voor dit scenario. Er is geen zekerheid over hoe het coronavirus zich gaat gedragen. Zoals er steeds door het kabinet wordt geroepen we navigeren via de achteruitkijkspiegel. Maar als ondernemer moet je juist vooruitkijken, korte en lange termijn doelstellingen formuleren en die omzetten in actie. Maar de afgelopen dagen had ik in aanloop naar de persconferentie van afgelopen dinsdag meer het gevoel dat ik als een konijn in 2 autokoplampen zat te kijken. En ik weet zeker dat vele ondernemers met mij hetzelfde gevoel zullen hebben gehad. Maar ondanks alles moeten we verder en niet in een hoekje gaan zitten treuren. Met alles wat we in de afgelopen periode hebben geleerd gaan we vol gas aan de slag. En ik zet wel weer die punt aan de horizon, ongeacht of het twee, vier weken of nog langer gaat duren. In het laatste deel van het lied zingt Frank Boeijen: We doen net alsof het niet zo is Alsof het niet zo is, Alsof het niet waar is Uiteraard kan ik niet doen alsof corona er niet is. Maar ik kan wel ondernemen alsof corona er niet is. En dat betekent voor mij ondernemen versie 2.0. Doe je mee? Met culinaire groet, Marcel Weber

Trots en blij over de organisatie van een kookworkshop zonder kookstudio!

Over hoe je als ondernemer in coronatijd omgaat met de uitdaging die de verplichte sluiting van de horeca met zich meebrengt.